Beyaz Sır'ın Evlilik Hikayesi =)

İlk defa bir yazıma başlarken tıkanıp kaldım.

Yazıyorum, siliyorum.. Yazıyorum siliyorum..

Hiç bir cümle duygularumu tarif etmeye yetmeyecek, biliyorum..

Bu yüzden direkt konuya giriyorum, yoksa bu yazıyı başka türlü yazamayacağım :D

Evlendim, takip edenleriniz bilir :)

Düğünümüzün üzerinden 2 ay gibi bir zaman geçti.. Ama heyecanı hala taze, sevinci içimde..

Şu an ikimiz de farklı şehirlerdeyiz (iş dolayısıyla).

Buna alışmam (alıştım da diyemem ama) gerçekten çok zor oldu..

Ama insan her şeye olduğu gibi buna da sabretmeyi öğreniyor..

Hepsinden önemlisi sabrederken şükretmeyi..

Uzaktan da olsa kalplerimiz bir atıyor..

İkimiz de deliler gibi seviyoruz ya birbirimizi..

Kıymet veriyoruz ya..

Bu değil mi en önemlisi?

Mesafeler geçici nasıl olsa..

Artık böyle düşünüyorum, çok üzmüyorum bu yüzden kendimi..

Sadece bir an önce kavuşmak için dua ediyoruz sürekli..

Ve uzakta olmak aşkımızı taze tutuyor gerçekten..

Gelelim evlilik hikayemize :)

Beni benden alan bu aşk hikayesi bundan tam 3 yıl öncesine dayanıyor..

Aşık olma hikayemi daha önce bu yazımda anlatmıştım. Bilmeyenler için bu yazımdan alıntı yapıyorum, daha önce hikayemi dinleyenler bu kısmı geçip, direkt düğün fotoğraflarıma bakabilirler ;)

Ben hayatım boyunca erkeklerden hep kaçan bir insan oldum. Kızlar arasında çok neşeli, herkesle arkadaş olan, gülmeyi-eğlenmeyi çok seven, bıcır bıcır bir insan olmama rağmen; erkeklere karşı tam aksi, suratsız, konuşmaktan kaçan, taştan bir duvar olurdum.
Ve her zaman söylediğim bir söz vardı; ''ÜNİVERSİTEYİ BİTİRENE KADAR ASLA ERKEK ARKADAŞIM OLMAYACAK!''.
* * *
Daha önce hiç erkek arkdaşım olmadığı için, üniversitedeki sevgili olaylarına da sıcak bakmadığım için..
Aslına bakarsınız tam olarak da ''YABANİ'' olduğum için böyle büyük konuşup duruyordum.
Üniversiteyi bitirdikten sonra ailemin uygun gördüğü bir erkekle görücü usulü evlenmeyi planlıyordum. Çünkü abim öyle bir bilinçaltıma işlemişti ki üniversitedeki erkeklere güven olmaz fikrini..
''Üniversite bitene kadar gezer tozarlar, üniversite bitince herkes kendi yoluna deyip kendi şehirlerine dönerler..''* * *Görücü usulü düşünüyordum evet, çünkü görücü usülü evlilikte ailesiyle birlikte geliyor ya seni görmeye. Ciddi ya kesin, seni kandırma şansı yok ya.. Eee, aşk neresinde bu evliliğin? Hıhh.. Aşktan kimene!..
Belki zamanında aşkın tadına baksaydım görücü usulü evlenmeyi istemezdim.
Ama kendimi o kadar kapatmıştım ki erkeklere karşı.. Göz göze bile gelmekten kaçan bir insanın aşık olması ne mümkün?
* * *

Öyle büyük konuşmamak lazımmış işte.. Okulun kantininde göz göze geldiğimde üniversite 3. sıntaydım. Aylarca kaçtım.. Ciddi manada kaçtım..
Hatta bir keresinde Fakültemizin bölümüne özel hazırlanan okul öncesi şenliği vardı. Pastalar, börekler, içecekler.. Her yeri süsledik.. Standlar kurduk ve müziklerle eğleniyoruz..
En son bir ara halay çekiyorduk. Halayın başında da ben :D
Sonra birden onu (bir zamanlar kaçarken ''o'' dediğim, ilk sevgilim, tek aşkım; eşimi..) gördüm.
Hemen standların arkasına kaçtım ve oturarak saklandım.
Arkadaşlarm ne yapıyorsun burada dediler..
Ben sadece ''yoruldum, dinleniyorum..'' diyerek geçiştirdim.
Oysaki onu her gördüğümde heyecanlanan bünyemi, aşktan koruduğumu zannediyordum..
Kendime bile itiraf edemesem de aslında Eğitim Fakültesi'nin kantininde gördüğüm ''o'' ilk gün, göz göze geldiğimiz gün ben çoktan aşık olmuştum bile..

Benim eşimden bu şekilde kaçmam yaklaşık 6-7 ay sürdü. Araya yaz tatili girdi..

Ve ben fark ettim ki aylarca kaçarak, istemeden de olsa eziyet ettiğim bu adamı özlüyorum..

Aylarca cevap vermediğim mesajlarını görmezden gelemez oldum.

Ben mesajlarına cevap vermeye başladığım günden itibaren ( yani 12 Haziran 2011'den bu yana) konuşmadığımız gün olmadı..

Kopamadık adeta..

Kopamadık kopmamasına da..

3 ay boyunca sadece mesajlaştık.

1 kere buluştuk bu süre içinde, 1,5 saatlik bir görüşmeydi ve toplamda kurduğum cümle sayısı 1 elin 5 parmağını geçmedi :D

Yüzüne bile bakmadım (Yani bak-a-madım daha doğru bir tabir aslında)

Sanki dünyanın en büyük suçunu işliyor gibi hissediyordum..

Susarken aklından sürekli şu cümle geçiyordu;

Ben bir erkekle buluştum! Nasıl buluşurum yaaa? Nasıl! Nasıl! Nassııııııl?!
Niye böyle  bir şey yaptım ben yaa? Niye? Niye? Niyeeeee?!.. 

Misali aşık olsam da, bunca zaman erkeklerden kaçan bir insan olarak eşimle ilişkimiz,

çevremde gördüğüm sevgili ilişkilerinden çok farklı bir çizgide devam etti..

Evet, artık sevgimizi söylemekten çekinmiyorduk.

Ama ben kaçmaya hala devam ediyordum..

Vicdanen kendimi çok kötü hissediyordum..

Sürekli yanlış bir şey yapıyormuşum hissine kapılıyordum.

Eşimin elini tutmam tam 4 ay sürdü..

Canım diyebilmem 2 ay..

Aşkım kelimesini ise yeni yeni kullanabiliyorum..

Çok kanım kaynadığında, sevgimin en yoğun olduğu anlarda..

Ve hala biraz utangaç bir şekilde aşkım diyebiliyorum..

Zaman böyle geçerken, annelerimiz tanıştı..

Bundan sonra her şey çok hızlı gelişti;

Önce istemeye geldiler, kahveler yapıldı..

Tuzsuz yaptım sevdiceğimin kahvesini, en başından beri kıyamadım hiç.. :)

KPSS'ye girmeme 5 ay kalmıştı, üniversite son sınıftaydım.

Bu yüzden nişanı yaza bırakıp önce sözümüzü kestik.

Sözümüzü kestikten 8 ay sonra nişanımız oldu.. :)

Nişanımızdan 4 ay sonra resmi nikahımız kıyıldı.. :)

Nikahımız'dan 9 ay sonra da düğünümüz oldu.. :)

Anneme çok ama çok bağlı bir insan olduğum için düğünden sonra gidişim biraz zor oldu..

Her ne kadar o gün benim için hayatımın en özel, en anlamlı, en güzel günü olsa da..

Arabaya binince göz yaşlarıma hakim olamadım..

Hem ağladım, hem gittim  yani..

Zaman ne kadar da çabuk geçiyor..

Büyüyor muyuz ne?

Yok canım, evlendik diye içimizdeki çocuğu kaybedecek değiliz ya..? :)

Ölene dek çocuk ruhum, çocuk ruhlu sevdiceğimle birlikte olacak Allah'ın izniyle..

İşte kızlar,

Benim evlilik hikayem de böyle..

Varsa sizin de evlilik hikayelerinizi dinlemek isterim :)

...diyebileceğiniz, musmutlu bir ömrü paylaşacağınız, gönlünüze göre eşleriniz olması dileklerimle.. :)

Sevgiler

Beğendiysen paylaş o zaman :)

• Facebook
• Twitter
• Google+
• Pinterest
• LinkedIn