Kime göre şükür?

Üstünden tam 1 hafta geçti..

Empati kurmanın bile tahammülü zor bir olayı geride bıraktık.

Hepimiz üzüldük, ağladık..

Ama..

Normal hayatlarımıza dönüverdik işte..

Yaşayan bilir böyle acıları.. Uzaktan üzülmekle yaşamak bir değildir.

İnsan hiç başına bu tarz bir olay gelmeyecek zanneder.

Başına gelince ise konduramaz kendine..

''Ben ne yaptım da bu başıma geldi?''

''Neyin bedeli bu? Neyin cezası?!''

..defalarca sorgulanan ve insanı isyana sürükleyen soruların başını çeker.

İsyan etmekten hep korkarım.

Hep şükretmeye çalışırım..

Mutlu olmanın en kolay yolu aslında şükretmek ama..

İNSANOĞLU işte.. acının yoğunluğu insana bazen şükretmeyi unutturabiliyor..

Tam da ''Neden yaa? Neden?!'' diyeceğim sırada;

Çünkü demek yerine..

''İyi ki''li cümleler kurmaya çalışırım..

Bazen düşünüyorum ama..

Kötünün kötüsü vardır derler ya hep..

En kötü durum içerisinde de olsak,

Şükretmeyi becerebilir miydik acaba?

Acaba bir çok kişinin isteyebileceği bir konumda olmak mı daha kolay şükretmemizi sağlıyor?

Yani zaten iyi bir durumdayız da, şükrettiğimizi mi sanıyoruz?

Şükretmenin bir sınırı var mıdır?

Onu bunu bilmem de..

Şükür, umut, sabır silsilesi içerisinde..

Yuvarlanıp gidiyoruz..

Her şey bakış açımızda gizli..

Ufacık bir konu bile üzülmeye yeter üzülmek istersen..

Mutsuz olmak istiyorsak mutsuz oluyoruz..

Mutlu olmak istiyorsak mutlu..

İşte tam da bu yüzden;

En çaresiz anlarımızda bile,

Bir çıkış yolu olduğunu bilmek..

Çıkış yolunu ararken de,

Şükretmek gerek..

Kocaman Sevgilerimle..

 ♡ Sosyal Medyada Takip Et ♡

• Facebook
• Twitter
• Google+

Beğendiysen paylaş o zaman :)

• Facebook
• Twitter
• Google+
• Pinterest
• LinkedIn