Nereden geliyor bu bisiklet aşkı?

Nerede bir bisiklet görsem yüzümde anlamsız bir tebessüm oluşur..

 Aslına bakarsanız kimsenin bilmediği o anlamsız gibi gözüken tebessümün altında yatan, benim için oldukça anlamlı sebepler var..

İlk bisikletime 4 yaşındayken binmiştim. Ama öyle mini minnacık sevimli çocuk bisikletlerinden değildi benimki. Eski bir ramazan akşamıydı. Babam işten gelmiş ve abimin 8. yaş doğum günü hediyesi olarak bir bisiklet almıştı. Ben de kıskanmayayım diye ''Bu senin de bisikletin Gamzecik.'' dediler ve o benim 5 katım büyüklüğündeki bisiklete beni  zar zor çıkartıp bir ton hatıra fotoğrafı çektiler. Ben bu fotoğraftaki şirin kız gibi ağlamadım tabii ki, bu bisiklet bana büyük diye. ''Ben de boyum uzayınca sürerim, değil mi abicim?'' dediğimi hatırlıyorum sadece.

Evin küçük çocuğu olunca hep büyüklerden kalanlar sizin oluyor.. :) Ben hep pembe bir bisikletim olsun istemiştim ama seçme şansım olmadığı için abimin mavi bisikletine talip oldum. Ama olsun, ben hep o bisikletin benim olacağı günü beklemedim mi zaten? Mavi de olsa benimdi artık ve benim olan her şeyi tutkuyla severdim ben.

Eski evimizin olduğu sokağın her iki yanı tıpkı bu fotoğraftaki gibi sıra sıra ağaçlarla doluydu. En çok sonbaharı sevdim, çünkü bisiklet sürerken tekerimin altında ezilen yaprakların çıtır çıtır sesi çok hoşuma giderdi. Özgürlüğü ben bisikletimle keşfettim. Ellerimi bırakıp sürmeyi, gözlerimi kapatıp rüzgarın yüzümü okşamasını, sokaklarda kaybolana kadar gezmeyi çok sevdim ben (her ne kadar kaybolmaya çalışsam da küçük bir semtte oturduğumuz için beceremedim hiç, ama kaybolmaya çalışıyormuş gibi oyunlar oynadım, kandırdım kendimi, çocuk olmak ne güzeldi..).

Sonra bir gün çocukluğumu geçirdiğim o küçük ama rüya gibi şehirden taşınıp Adana'ya yerleştik. Çok üzüldüm, çok ağladım. Müstakil bir evden taşınıp da apartman çocuğu olmayı hiç istemedim. Apartmanlar gözümde canavar gibi büyüdü. Eskiden en fazla 5 katlı ev görmüşken bir anda 15 katlı evlerin yanından geçmek başımı döndürdü. Diğer tüm apartman çocukları gibi benim de bisikletim balkonun bir köşesine atılıverdi.

Neyse ki bisiklet hasretim çok uzun sürmedi. Bundan tam 13 yıl önce bir anda yazlık ev almaya karar verdik. Sanırım bu duruma en çok sevinen ben oldum :) Artık sokaklar tekrar benimdi (Sokaklar dediğime de bakmayın, sitemizin hepi topu 5 sokağı var :D ) Ama küçük bir çocuk için bu bile çoktu. Az mı teker patlattım sitenin sahilinde.. Sahile gitmem yasaktı, babam sadece sitenin içinde sürmeme izin veriyordu. Ama ben pedalımı denize doğru sürüp, kumların üzerinde bıraktığım teker izlerine bayılıyordum. Fakat ne zaman sahile gitsem tekerime diken batıyordu ve küçük sırrım bu şekilde hemen açığa çıkıyordu.. :)

Aradan 3 yıl geçti.. Yıl 2003 ve ben şimdi ki SBS bir zamanların LGS'sine hazırlanıyorum. Babam eğer istediği okulu kazanırsam bana motorsiklet alacağını söyledi. Nasıl heveslendim anlatamam. Soruyorum, soruşturuyorum. ''Pembesi de var mıdır acep?'' diye nasıl heyecanlanıyorum ama. Aklım bir karış havada dolanıyorum, sınavı ne düşünücem, aklım motorsikletimde. Sınav sonuçları bir açıklandı, babamın istediği okul olmadı tabii. Bizim motorsiklet de yalan oldu.. :)

İyi ki de almamışlar motorsiklet bana.

Az kalsın çocukluk aşkım bisikletimin pabucunu dama attıracakmış bizim sosyetik motorsiklet.

Aman uzak olsun, hiç gereği yok.

Zaman geçti.. Büyüdüm sandım.. Ama hep çocuk kaldım.. İçimdeki bisiklet aşkı hiç dinmedi.. Ama yanına başka aşklar eklendi.. İçimi kıpır kıpır ettiren, uzak kalınca gözlerimi nemlendiren, yanındayken huzurun en derinini yürekten hissettiren bir aşk..

Bunca zaman kendini erkeklerden korumuş, bırak oturup konuşmayı küçük bir selamdan bile hep kaçmış bu ürkek kız çocuğu aşık olmuştu işte. Uzunca bir süre konduramadım kendime. Hep kaçtım, üstelik onun da beni sevdiğini hissettiğim halde. Çünkü kendi kendime söz vermiştim. Üniversite bitene kadar kimseyle çıkmayacak, üniversite bitince de ilk çıktığım kişi ile (daha doğrusu ailemin uygun gördüğü herhangi biri ile) evlenecektim.

Büyük konuşmamak gerekiyormuş. Aşık olmadan konuşması işte böyle kolaymış.

Ne kadar utangaçtım ahh.. Elimi 4 ay tutturmadım. Yanındayken heyecandan aklım gidiyor ama elimi vermiyorum. Sonra bir gün tam da yukarıdaki fotoğraftaki gibi bir yerde (Bizim Adana'da dilberler sekisi diyorlar oraya) bisiklet sürmeye gittik. Bir anda bisiklet sürerken ellerimi bırakıp ona doğru uzattım. Önce şaşırdı bi, sanırım o kadar zaman elimi vermedim diye elimi uzatacağımı hiç beklemiyordu. Sonra o da uzattı ellerini ve kenetlenen ellerimiz bir daha hiç ayrılmadı. Allah ayırmasın.

Şimdi anladınız mı benim yüzümdeki o anlamsız tebessümü? Bisikletin ne de çok hatırası varmış bende.. Yaşlansam da, hatta üzerinde bile ölsem vazgeçmem bisikletimden.

(Aman Allah gecimden versin yahu)

Beğendiysen paylaş o zaman :)

• Facebook
• Twitter
• Google+
• Pinterest
• LinkedIn